W średniowiecznej Europie opieka nad sierotami była zwykle związana z Kościołem. Elżbietańskie ustawy dotyczące ubogich zostały uchwalone w czasie reformacji i nałożyły na poszczególne parafie publiczną odpowiedzialność za opiekę nad ubogimi.
Czy adopcja była czymś w średniowiecznej Europie?
We wczesnym średniowieczu/okresie wikingów w Europie Północnej adopcja była rzeczywiście czymś, ponieważ służyła celom politycznym.
Kiedy domy dziecka stały się rzeczą?
Pierwszy sierociniec został założony w Stanach Zjednoczonych w 1729, aby opiekować się białymi dziećmi, osieroconymi w wyniku konfliktu między Indianami a białymi w Natchez w stanie Mississippi. Rozrosły się sierocińce i tylko w latach 1830-1850 prywatne grupy charytatywne założyły w Stanach Zjednoczonych 56 placówek dla dzieci (Bremner, 1970).
Kiedy przestali korzystać z sierocińców?
Na początku XX wieku rząd zaczął monitorować i nadzorować rodziców zastępczych. A do 1950 liczba dzieci w rodzinnej pieczy zastępczej przewyższała liczebnie dzieci w sierocińcach. Rząd zaczął finansować system zastępczy w 1960 roku. I od tego czasu sierocińce całkowicie zbankrutowały.
Czy adopcja istniała w średniowieczu?
Adopcja praktykowana w czasach starożytnych spadła w średniowieczu, gdy linie krwi stały się najważniejsze w dziedziczeniu. W tym momencie Kościół katolicki zaczął zachęcać do adopcji w interesie porzuconych i osieroconych dzieci, ustanawiając domy i standardy leczenia dla tych dzieci.
