W związku z powyższym możemy uznać, że hiperkoniugacja obejmuje nakładanie się orbitali $\sigma -p$, tj. opcja B jest poprawną odpowiedzią.
Które z poniższych orbitali są zaangażowane w hiperkoniugację?
Zwykle hiperkoniugacja obejmuje interakcję elektronów na a sigma (σ) orbicie (np. C–H lub C–C) z sąsiednim, niewypełnionym, niewiążącym p lub antywiążące orbitale σ lub π, aby uzyskać parę rozszerzonych orbitali molekularnych.
Jaki rodzaj wiązania jest zaangażowany w hiperkoniugację?
Hiperkoniugacja jest wynikiem częściowego nakładania się orbitalu wiązania sigma C─H atomu węgla sąsiadującego z centrum rodnika z niedoborem elektronów z do połowy wypełnionym 2p orbitalny.
Czy hiperkoniugacja obejmuje delokalizację elektronów pi?
Hiperkoniugacja to delokalizacja elektronu sigma znana również jako koniugacja sigma-pi. Obecność α-H w odniesieniu do wiązania podwójnego, potrójnego lub węgla zawierającego ładunek dodatni (w jonie węgla) lub niesparowanego elektronu (w wolnym rodniku) jest warunkiem hiperkoniugacji.
Co się dzieje, gdy orbitale nakładają się?
W wiązaniach chemicznych, nakładanie się orbit to koncentracja orbitali na sąsiednich atomach w tych samych obszarach przestrzeni Zachodzenie orbit może prowadzić do tworzenia wiązań. … Orbitale z hybrydą węglową w większym stopniu pokrywają się z orbitalami wodorowymi i dlatego mogą tworzyć silniejsze wiązania C–H.
