Proces mokrego kolodionu, zwany także procesem kolodionowym, wczesna technika fotograficzna wynaleziona przez Anglika Fredericka Scotta Archera w 1851 roku. … Konieczne było natychmiastowe wywołanie i utrwalenie, ponieważ po wyschnięciu filmu kolodionowego wodoodporny, a roztwory odczynników nie mogą przez nią przeniknąć
Dlaczego proces kolodionowy był ważny?
Proces kolodionowy miał kilka zalet: Będąc bardziej wrażliwy na światło niż proces kalotypu, drastycznie skrócił czas ekspozycji – do zaledwie dwóch lub trzech sekund. Dzięki zastosowaniu szklanej podstawy obrazy były ostrzejsze niż w przypadku kalotypu.
Kiedy wynaleziono proces mokrej płytki kolodionowej?
Negatywy wykonane ze szkła, a nie z papieru, wprowadziły nowy poziom przejrzystości i szczegółowości do druku fotograficznego, czyniąc proces kolodionowy lub mokrym kliszem popularnym od lat pięćdziesiątych XIX wieku do lat osiemdziesiątych XIX wieku. Został odkryty w 1851 przez Fredericka Scotta Archera (1813–1857).
Do czego był używany proces mokrej płytki?
Fotografia na mokrej płycie lub lepiej znana jako proces kolodionowy była techniką stosowaną we wczesnych etapach medium fotograficznego do wywoływania obrazów Według różnych źródeł historycznych, mokra płyta, proces kolodionowy został wynaleziony około 1851 roku przez Fredericka Scotta Archera i Gustave'a Le Graya.
Jaka była korzyść ze szklanego mokrego talerza autorstwa Fredericka Scotta Archera?
Mokry kolodionowy proces Archera okazał się bardzo czuły, umożliwiając szybsze naświetlanie i ostrzejsze, szczegółowe zdjęcia Podobnie jak w przypadku negatywu kalotypowego, proces mokrego kolodionu umożliwił wykonanie wielu odbitek z jeden negatywny. Ponadto metoda była tańsza niż inne dostępne metody.
