Stres oksydacyjny może być mierzony pośrednio pomiarem poziomów uszkodzeń DNA/RNA, peroksydacji lipidów oraz utleniania/nitrowania białek, zamiast bezpośredniego pomiaru reaktywnych form tlenu. Te markery stresu oksydacyjnego są trwalsze niż reaktywne formy tlenu.
Jak testujesz stres oksydacyjny?
Występowanie stresu oksydacyjnego można testować na jeden z trzech sposobów: (1) bezpośredni pomiar ROS; (2) pomiar wynikowych uszkodzeń biomolekuł; oraz (3) wykrywanie poziomów antyoksydantów.
Jakie są wskaźniki stresu oksydacyjnego?
Wytwarzanie rodnika ponadtlenkowego (O2(•-)) było mierzone jako wskaźnik reaktywnych form tlenu produkcja; peroksydacja lipidów (TBARS) i poziomy karbonylków białkowych zostały określone ilościowo jako wskaźniki uszkodzenia oksydacyjnego i aktywności enzymów antyoksydacyjnych dysmutazy ponadtlenkowej (SOD), katalazy (CAT), glutationu…
Czym są biomarkery stresu oksydacyjnego?
Biomarkery stresu oksydacyjnego. Biomarkery stresu oksydacyjnego można sklasyfikować jako cząsteczki, które są modyfikowane przez interakcje z ROS w mikrośrodowisku; oraz cząsteczki systemu antyoksydacyjnego, które zmieniają się w odpowiedzi na zwiększony stres redoks.
Jak mierzysz ROS?
Wewnątrzkomórkowy poziom ROS można zmierzyć cytometrią przepływową przy użyciu dioctanu dihydrofluoresceiny (DCFH) do wykrywania wewnątrzkomórkowych rodników nadtlenkowych. Barwnik ten jest utleniany do silnie fluorescencyjnej pochodnej dichlorofluoresceiny (DCF), którą wykrywa się za pomocą cytometru przepływowego [46, 47, 48, 82].
