Wielkoduszność jest ukoronowaniem cnoty, ponieważ poszerza cnoty, które Arystoteles przedstawia w Etyce Nikomachejskiej „i bez nich nie powstaje” (NE 1124a 1 – 2). Dlatego wielkoduszność wykluczyłaby wszystkich oprócz tych, którzy już są najlepsi i najlepsi, i którzy nie wstydzą się swojej wartości.
Czym jest wielkoduszność jako cnota?
Wielkoduszność (z łac. magnanimitās, od magna „duża” + animus „dusza, duch”) jest cnotą bycia wielkim umysłem i sercem Obejmuje zwykle odmowa bycia małostkowym, gotowość do stawienia czoła niebezpieczeństwu i działania dla szlachetnych celów. Jego antytezą jest pusillanimity (łac. pusillanimitās).
Czy wielkoduszność jest cnotą teologiczną?
Głęboka struktura przyczynowa wielkoduszności odzwierciedla zatem nadzieję, dzięki której podążamy do życia z Bogiem. Bardziej niż inne cnoty moralne, wielkoduszność jest uczestnikiem nadziei teologicznej, uczestniczy aliquid a spe, jak to ujmuje Akwinata.
Co oznacza wielkoduszność?
1: cecha wspaniałomyślności: wzniosłość ducha pozwalająca spokojnie znosić kłopoty, lekceważyć podłość i małostkowość oraz okazywać szlachetną hojność. go.
Jaka jest cnota wielkości duszy?
Wielkość duszy w sensie ortologicznym znajduje się w pewnym sensie w każdej cnocie, ponieważ każda cnota wiąże się z poprawnością opinii o dobrach i złach w jej sferze. Szczególna cnota wielkości duszy jest troszczy się o honor, a osoba o wielkiej duszy jest godna największego zaszczytu.
