Pęcherz lub środek parzący to związek chemiczny, który powoduje silny ból i podrażnienie skóry, oczu i błon śluzowych. Zostały nazwane ze względu na ich zdolność do wywoływania poważnych oparzeń chemicznych, powodujących bolesne pęcherze wodne na ciałach dotkniętych chorobą.
Co to znaczy, że lek jest środkiem parzącym?
Środki parzące: Leki, które mogą powodować martwicę tkanek lub tworzenie się pęcherzy po przypadkowym podaniu do tkanki otaczającej żyłę[14]. Należą do nich aktynomycyna D, daktynomycyna, daunorubicyna, doksorubicyna, epirubicyna, idarubicyna, mitomycyna C, winblastyna, windezyna, winkrystyna i winorelbina.
Do czego służą środki parzące?
Środki parzące, określane również jako „środki pęcherzowe”, były najczęściej używanymi środkami wojny chemicznej podczas I wojny światowej. Najbardziej prawdopodobnymi drogami narażenia są drogi oddechowe, kontakt skórny i kontakt wzrokowy.
Skąd wiesz, czy lek jest środkiem parzącym?
Środek parzący: Leki, które mogą powodować poważne i/lub nieodwracalne uszkodzenie tkanki i martwicę. Drażniące: leki, które mogą powodować miejscowe reakcje zapalne w miejscu wlewu, które mogą obejmować: pieczenie, obrzęk, ból, stan zapalny, ucisk lub zapalenie żył.
Dlaczego w pierwszej kolejności podaje się Vesicants?
Jeżeli konieczne jest podanie większej ilości leków, najpierw należy podać środki powodujące powstawanie pęcherzyków ponieważ żyły nie zostaną podrażnione przez inne środki oraz ponieważ po pojawieniu się pęcherzy zaczerwienienie zachowa integralność żylną (BIII).
