W filozofii aporia (starogrecki: ᾰ̓πορῐ́ᾱ, romanizowana: aporíā, dosł. „dosł. „ brak przejścia”, także: „impas”, „trudność w przejściu „zagadka”) jest zagadką lub stanem zakłopotania. W retoryce jest to deklaracja wątpliwości, dokonywana w celach retorycznych i często udawana.
Jak używać aporii w zdaniu?
Brian Henry, młodszy poeta, dzieli z Palmerem fascynację negatywnością, nieobecnością i aporią. Powtarzając ten destrukcyjny gest, Boucher kończy swój film aporią, która służy jako zachęta do dalszej czujności etyczno-politycznej.
Jaki jest przykład aporii?
Aporia to narzędzie retoryczne, w którym mówca wyraża niepewność lub wątpliwości – często udawaną niepewność lub wątpliwości – co do czegoś, zwykle jako sposób udowodnienia swojej racji. Przykładem aporii jest słynny wiersz Elizabeth Barrett Browning, który zaczyna się, „Jak cię kocham?
Kto użył terminu aporia?
Słowa aporia i aporezja pojawiają się znacząco i często w pismach francuskiego filozofa Jacquesa Derridy (1930-2004) oraz w dekonstrukcyjnej szkole teorii literatury i kultury, którą praca inspirowana. Pochodząca z języka greckiego aporia zawiera w sobie wątpliwości, zakłopotanie i to, co nie do przejścia.
Co rozumiesz przez aporię w kontekście dekonstrukcji?
Aporia sugeruje „ impas”, węzeł lub nieodłączną sprzeczność występującą w każdym tekście, niemożliwy do pokonania impas lub „podwójne wiązanie” niekompatybilnych lub sprzecznych znaczeń, które są „ nierozstrzygalne”. …
